به گزارش تحریریه، براساس تازه ترین اظهارات مقامات شرکت ملی مس در دی ماه 99، کشور ایران از لحاظ میزان ذخایر معدنی مس، در جایگاه هفتم جهان قرار دارد. این در حالی است که سهم کشورمان از بازار این ماده معدنی مهم و استراتژیک در جهان، تنها در حدود 0.25 درصد است. برخی کارشناسان معتقدند که این جایگاه نه چندان مطلوب کشورمان در بازار جهانی مس، به دلیل انتسابات سیاسی و دخالت افراد غیرمتخصص در سیاست گذاری های صنعت مس کشور، طی سه دهه اخیر است. بی شک ورود افراد ناتوان به عرصه مدیریت شرکت ملی مس در دهه های اخیر و تصمیمات غلط مردان سیاست، باعث شده که کشورمان در زمینه صنعت مس دچار یک عقب ماندگی تحمیلی گردد. لذا وجود یک برنامه بلندمدت در جهت احیای ظرفیت های صنعت مس کشور و بهره گیری از ذخایر خدادای ایران در جهت تولید ارزش افزوده، امری واجب در نگاه خبرگان و کارشناسان صنعت و معدن است. این در حالی است که مدیران و مسئولان شرکت ملی مس، هر بار به جای پاسخگویی درباره علت عدم وجود چنین برنامه بلندمتی، که سبب عقب ماندگی صنعت مس کشور شده است؛ به گزارش هایی از اکتشاف ذخایر جدید مس مشغول بوده اند. یعنی به دنبال دستاوردسازی برای خویشتن از منابع خدادای هستند که در وجود یا عدم وجودشان در ایران، تنها تصمیم گیرنده، خداوند متعال بوده و نه مدیران شرکت ملی مس!

از اینرو، میز اقتصاد «تحریریه» در جهت روشن شدن آسیب های بخش صنعت مس کشور، به گفتگو با تعدادی از صاحب نظران و نمایندگان مجلس پرداخته است.

در این بخش، خبرنگار «تحریریه» به گفتگو با «حجت الاسلام علیرضا سلیمی» عضو کمیسیون صنایع و معادن مجلس شورای اسلامی پرداخته است:

حجت الاسلام سلیمی در ابتدای سخنان خویش، با اشاره به ذخایر و منابع خدادای فراوان کشورمان بیان داشت: الحمدالله که ذخایر و منابع سرشاری در کشور ما وجود دارد. اما متاسفانه ضعف های مدیریتی و کم کاری هایی در زمینه بهره مندی از این ذخایر رخ داده که غیر قابل انکار است. اکنون اقتصاد ایران در جایگاه 18 ام جهان قرار دارد. اما متاسفانه ما از همه ظرفیت های کشورمان به خوبی استفاده نکرده ایم. در صورت استفاده از همه ظرفیت ها و برنامه ریزی بلندمدت، بدون شک ما امکان حضور در جایگاه های بهتری را دارا هستیم. درباره بحث صنعت مس و به طور کلی بحث معدن، این مسئله زیبنده کشور ما نیست که کمتر از 1 درصد بازار جهانی در اختیار ماست. ما شاهدیم که کشور همسایه ما، ترکیه، حتی با وجود آنکه بسیاری از معادن و ظرفیت های سرزمینی ما را ندارد؛ اما سهم مناسبی از بازار جهانی معادن و به خصوص مس را به خود اختصاص داده و همواره به دنبال افزایش این سهم است. سوال اساسی که قابل طرح است چرایی این عقب ماندگی کشورمان، در مقایسه با رقبایی چون ترکیه است.

وی با اشاره به نقش تحریم ها در برخی از مشکلات صنایع و معادن کشورمان، افزود: تحریم یک واقعیت بوده و باعث مشکلاتی برای تولیدات صنعت و معدن کشور است. اما نباید همه مشکلات را به گردن تحریم ها انداخت. قطعا برخی از سیاست گذاری های غلط در کشور ما باید تغییر نمایند. یعنی صنایع ما نباید قربانی خودتحریمی ها گردند. البته تلاشهایی در جهت ارتقای جایگاه صنایع و معادن کشور به خصوص بخش مس در سال های گذشته انجام شده است که باید مورد تقدیر قرار گیرد. اما قطعا حجم فعالیت انجام شده در جهت تثبیت جایگاه ایران در بازارهای جهانی، کافی نبوده است. یعنی جایگاه ایران در بازار جهانی مس ابدا در شان کشورمان نیست. در مقایسه ای ملموس، در زمینه هایی چون فولاد و پتروشیمی گام های خوبی در دهه اخیر برداشته شده و حجم تولیدات کشور به صورت تصاعدی افزایش داشته اما در زمینه مس باید کار بیشتری انجام شود و نگرانی هایی وجود دارد. اما شکی وجود ندارد که با کار جهادی و برنامه ریزی بلندمدت، در زمینه تولیدات صنعت مس نیز آینده خوبی برای کشور ما قابل تصور است.

این عضو کمیسیون صنایع و معادن مجلس در پایان سخنان اظهار نمود: عمده مشکلات کشور ما در اکثر زمینه ها، داخلی و مربوط به بحث مدیریت هاست. اگر مدیران سیاسی کشور به امور محوله خود مشغول بوده و در امور بنگاه های بزرگ صنعتی و اقتصادی کشور دخالتی صورت ندهند؛ بدون شک شاهد بهبود شرایط خواهیم بود. مشکل بزرگ کشور ما همین مسئله دخالت برخی از افراد سیاسی در همه امور کشور بوده که عمدتا تخصصی نیز در آن امور ندارند. به عنوان نمونه، اخیرا نامه ای به دست بنده رسیده که در آن معاون سیاسی دفتر رئیس جمهور محترم، درباره واگذاری یا عدم واگذاری یکی از معادن کشور به اشخاصی خاص، توصیه هایی داشته است. اینکه تخصص معاون سیاسی دفتر رئیس جمهور در چنین موردی چیست؛ برای بنده عجیب و شگفت انگیز است. در حوضه های دیگر نیز چنین مواردی وجود دارد و دفتر رئیس جمهور محترم در حال دخالت در آن هاست. چنین مسائلی در بسیاری از زمینه از جمله صنعت مس، مشکلات بزرگی برای کشور ما ایجاد نموده است. بنابراین تنها راه نجات صنایعی چون مس، ایجاد تغییر در نگاه تصمیم گیران کشور، پرهیز از انتساب مدیران سیاست زده و بهره گیری از افراد متخصص در برنامه ریزی و راهبری است. در زمینه های دیگر نیز، این نسخه، نقشی شفابخش دارد.

پایان/